Sneeuwstorm!

Maandag 20 maart vertrok het vliegtuig naar IJsland. Na afscheid nemen van familie was het zo ver om in het vliegtuig te stappen, samen met 40 kilo bagage startte het avontuur!

Ik arriveerde rond 19.00 in IJsland en ging met de flybus naar het centrum. Hier pikte een Nederlandse au pair mij op en gingen we samen langs mijn overnachtingsplek om de koffers te dumpen. Hierna zijn we de stad in gegaan en hebben we wat gedronken en raakte we niet uitgepraat over het au pair zijn en het land. Ik hoorde gedurende de avond dat mijn vlucht de volgende dag waarschijnlijk niet zou gaan ivm slecht weer. Even paniek dus, maar mijn hostmoeder had een rit geregeld waar ik mee kon rijden. De volgende dag rond 7.45 op het vliegveld omdat de vlucht nog niet was geannuleerd en het dus altijd slim is om wel te gaan. We annuleerde hier vrij snel de vlucht definitief. Ik hoorde dat de rit waarmee ik kon meerijden pas om 19.00 in de avond zou vertrekken en heb besloten om dit niet te doen, 6 uur lang rijden, naar mijn gezin, in slecht weer en donker. Dat voelde niet goed. 

Op het vliegveld was een andere man, een Belg, die ook naar de Westfjorden moest, ook was er een kindje dat onze kant op moest. We hebben na veel denken en rond bellen besloten om een Landrover te huren en zelf (met z'n 3e) naar de Westfjorden te rijden. We vertrokken rond 10.00 en zouden rond 16.00 aankomen in Isafjordur. Rond 14.00 reden we in de bergen in de Westfjorden waar het weer slechter en slechter werd. Zo slecht dat we minuten lang niks konden zien door heftige wind en door rondrazende sneeuw. We besloten om te gaan wachten, want we konden niet veilig rijden. We ontmoette een camper met 2 toeristen die ook niet verder konden. Samen zijn we gaan wachten op hulp (16.00). Werknemers van een bedrijf in de buurt haalde ons in en wisten dat er een tractor (sneeuwschuiver) verder op vast stond, het plan was dat hun de tractor gingen helpen en daarna ons kwamen helpen. Het duurde erg lang voordat we die tractor zagen, we wilde samen met de tractor naar beneden rijden maar kwamen er achter dat onze auto helemaal vast zat... 5 werkmannen hebben nog geprobeerd onze auto uit de sneeuw te duwen maar dit hielp niet helaas. Ondertussen was het rond 19.00 en was het weer alleen maar slechter, nog steeds ontzettend harde wind en veel sneeuw waardoor we niks zagen. Oh, side note, we hadden sinds 13.00 ook geen bereik meer dus konden niks, 112 bellen werkte niks, we zaten echt vast. In de tractor was er wel bereik! En konden we het rescue team bellen! Maar hoelang het zou duren voordat hun bij ons kwamen wisten we niet, dit kon 2 uur zijn maar ook 8 uur. 

Om 23.30 arriveerde de blauwe zwaailichten ons en waren we zo opgelucht dat ze bij ons waren, want dat betekende dat we werden gered. We konden niks meenemen behalve een rugzak en ons zelf. De koffers moesten we achterlaten. We stapten over in de rescue auto's met behulp van de mannen, het was namelijk ontzettend eng om uit de auto te gaan en de storm in te moeten, je zag niks, het was donker, koud en door de harde wind kon je amper ademen. Snel werden we in de auto's begeleidt en waren we echt veilig. Nadat alle andere mensen ook veilig waren konden we terug naar de bewoonde wereld. Achterons waren namelijk 2 andere auto's vast geraakt en zaten er 12 mensen vast. Er waren in totaal 8 rescue auto's die naar ons zijn gekomen. Maar ook de politie, en auto's beneden de berg waren aan het meehelpen. De reis naar Isafjordur verliep langzaam, dit omdat de auto's stapvoets moesten rijden we regelmatig even moesten stoppen. Uiteindelijk hebben we in een tunnel (3.00) een pauze genomen en konden we allemaal even uit de auto. Dit was zo fijn, weer echt buiten. We stapte hier over in een auto naar Isafjordur en arriveerde rond 4.15 in isafjordur. Hier heeft mijn hostmoeder mij opgehaald. We lagen om 5.00 in bed.

Wat een avontuur.... Maar zonder het rescue team stonden we er misschien nog..! Allemaal vrijwilligers die zo'n belangrijk werk doen. Achteraf bleek, dat ze hier dachten dat de weg was afgesloten ivm het weer, maar op de wegenwacht site was de weg nog open. Hier is in communicatie iets mis gegaan. Maar he, het belangrijkste was dat we allemaal veilig zijn thuis gekomen...! 

De hereniging met het gezin was erg fijn! De kinderen reageerde erg blij. De jongste moest even wennen maar dit is volkomen logisch. Komende dagen settelen en hopen dat de koffers snel bij ons terug zijn...!